وقت است که بنشيني و گيسو بگشايي
تا با تو بگويم غم شب هاي جدايي

بزم تو مرا مي طلبد ، آمدم اي جان
من عودم و از سوختنم نيست رهايي

تا در قفس بال و پر خويش اسيرست
بيگانه پرواز بود مرغ هوايي

با شوق سر انگشت تو لبريز نواهاست
تا خود به کنارت چه کند چنگ نوايي

عمري ست که ما منتظر باد صباييم
تا بوکه چه پيغام دهد باد صبايي

اي واي بر آن گوش که بس نغمه اين ناي
بشنيد و نشد آگه از انديشه نايي

افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع
در آينه ات ديد وندانست کجايي

آواز بلندي تو و کس نشنودت باز
بيروني از اين پرده تنگ شنوايي

در آينه بندان پريخانه چشمم
بنشين که به مهماني ديدار خود آيي

بيني که دري از تو به روي تو گشايند
هر در که بر اين خانه آيينه گشايي

چون سايه مرا تنگ در آغوش گرفته است
خوش باد مرا صحبت اين بار سرايي
 

هوشنگ ابتهاج

باز هم بگير! اي دل غم آشنا بگير!
آسمان ببار و جانب دل مرا بگير!

بي تو کنج اين خرابه ها غريب مانده ايم
باز هم بيا سراغ از اين غريبه ها بگير!

دشنه زار بي نهايتي ست دشت رو به رو
زير بازوان دوستان کور را بگير!

اي که رام دستهاي توست آب و باد و رعد
دست از آستين برآر و راه بر بلا بگير!

خون لاله روي دست باد لخته مي شود
اي اميد باغ، انتقام لاله را بگير!

باز جمعه اي گذشت و حاجتم روا نشد
اي دل، اي دل اميدوار من، عزا بگير!

حميدرضا شکارسري

خورشيد را گرفته، زمين گير کرده يي
اي واپسين سپيده که تأخير کرده يي

پژمرده اند بي تو تمام درخت ها
از زيستن، تبار مرا سير کرده يي

ابريم، ابرِ آبيِ از ياد رفته را
چشم انتظار تُندرِ شمشير کرده يي

بنشين به چشم من، که به دريا کشيده رخت
اين رودخانه يي که سرازير کرده يي

من دست از تمام مذاهب کشيده ام
در شوق مُصَحفي که تو تحرير کرده يي

تنها دليلِ ماندن دل هاي عاشق است
تقدير روشني که تو تصوير کرده يي
 

قربان وليئي

دو دستت برگرفت از آستين تا کسب نور از عرش
که آرد در شبت داوود فانوس زبور از عرش

بمان با درد خود در انتظار حضرت موعود
که نازل مي شود بر خاک، ايوبي صبور از عرش

به قوطي لايموت از آسمان ها خاک محتاج است
نگاه خاکيان بي نور تو افتاده دور از عرش

شبيه چشم هاي روشنت يک شب دعا فرما
بباران بر قنوت تشنه ام باران نور از عرش

کدامين روز مي پيچد بهشتي بر تن اين خاک؟
بگو کي مي دمد موسيقي گرم ظهور از عرش

بيا با محشري کبري و با غوغاي رستاخيز
بگو نازل شود انفاس تو چون نفخ صور از عرش
 

صالح محمدي امين

عشق از نگاه من و تو تشکيل مي شود
گاهي تمام من به تو تبديل مي شود

وقتي به داستان نگاه تو مي رسم
يکباره شعر وارد تمثيل مي شود

اي عابر بزرگ که با گام هاي تو
از انتظار پنجره تجليل مي شود

تاکي سکوت و خلوت اين کوچه هاي سرد
بر چشم هاي پنجره تحميل مي شود

آيا دوباره مثل همان سالهاي پيش
امسال هم بدون تو تحويل مي شود ؟

بي شک شبي به پاس غزل هاي چشم تو
بازار وزن و قافيه تعطيل مي شود

آن روز هفت سين اهورايي بهار
موعود با سلام تو تکميل مي شود

زهرا بيدکي

اي آفتاب سايه نشين لواي تو

هر شب جبين به خاک نهد پيش پاي تو

برخيز دلبرا بنشين در رواق چشم
بگذار پا به ديده که چشم است جاي تو

پلک اين پنجره خسته اگر باز شود
آسمان با دل بي حوصله دمساز شود

کيست در کوچه دلواپسي ام جز غم تو
تا دمي با من غربت زده همراز شود؟

بي تو اي همدم آبي تر از آهنگ طلوع!
بشکند بامم اگر تشنه پرواز شود

داغ تلخي ست به پيشاني خورشيد اگر
آسمان با شب دلمرده هم آواز شود

اي تو خورشيد! به پا خيز که با چشمانت
قفل صد صبح دل انگيز خدا باز شود
 

جليل آهنگرنژاد

اي بشارت بهشتي، اي ظهور ناگهاني
يک غزل به من نظر کن، با دو چشم آسماني

در مقام از تو گفتن، ناتوان ناتوانم
مي کنم تو را تکلم، با زبان بي زباني

ديدن تو آرزويي، از تبار غيرممکن
پشت خلوت خيالم، مثل بوي گل، نهاني

مي دوم نشانه ات را پابه پاي بوي حسرت
مي دوم نشانه ات را، پابه پاي بي نشاني

تو، عبور يک خيالي، رد پا نمانده از تو
از کجا گذشته اي تو، اي نسيم ناگهاني؟!

رد قلب عاشقت را، از غزل گرفته ام من
اي تغزل مجسم، اي غزل ترين نشاني

کي ظهور مي کني تو، آفتاب عالم آرا؟
کي ظهور مي کني تو، اي فروغ جاوداني؟

حاجتي ندارم از تو، جز تبسم ظهورت
کي غبار غيبتت را، از دلم مي تکاني؟!

رضا اسماعيلي